Κάποτε σε μια καστροπολιτεία

Κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη, δως της κλότσο να γυρίσει παραμύθι ν’ αρχινήσει…………. Αρχή του παραμυθιού!

Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια μακρινή καστροπολιτεία, όλοι έμεναν στα κάστρα τους και περνούσαν όμορφα….

Στο κάστρο Α έμενε ο Πέτρος, ένα αγόρι, που ζούσε μαζί με τον παππού του, στην άκρη του δάσους. Συνήθιζε να παίζει με  άγρια πουλιά και ζώα στον κήπο.

Στο κάστρο Β ζούσε η Δόνα Τερηδόνα και προετοίμαζε τα σχέδιά της ολημερίς.

Στο κάστρο Γ κατοικούσε ο μικρός Φρανκ μαζί με τον πιτσιλωτό σκύλο του, τον Έντι. Στο ίδιο κάστρο έμενε κι ο παππούς του, ο μεγάλος Φρανκ, που είναι αρχιτέκτονας κι αυτός.

Στο κάστρο Δ μπορούσες να συναντήσεις τον Αντώνη τον Τρελαντώνη. Συνήθιζε να λέει σε όλους πως είναι 133 χρονών. Πολύ συχνά τον άκουγαν να περπατάει στον δρόμο και να λέει : «Νομίζετε πως λέω τρέλες;Οοοο! Καθόλου!!!»

Στο κάστρο Ε κατοικούσαν μικρά πλασματάκια, που όλη μέρα ζωγράφιζαν και ψιθύριζαν: « Αφού μπορούμε να φτιάξουμε μικρές τελείες, μπορούμε να φτιάξουμε και μεγάλες!»

Κοντά στη λίμνη, μπορούσες να δεις το μεγάλο κάστρο της μάγισσας Φρικαντέλας. Δεν πήγαινε επισκέψεις και δε δεχόταν επισκέψεις….

Ψηλά στον λόφο, ήταν το πιο μεγάλο απ’όλα και το πιο επιβλητικό κάστρο. Σπάνια έβλεπες ανοιχτό παράθυρο ή πόρτα. Κανείς δεν έβγαινε από το κάστρο και κανείς δεν ανηφόριζε τον λόφο για να τους επισκεφτεί. Για κάποια χρόνια, πίστευαν πως ήταν ακατοίκητο……

Ώσπου, ένα ηλιόλουστο πρωινό, χτύπησαν την πόρτα του κάστρου Γ, δύο μικρά ανθρωπάκια, τόσα δα. Ο μικρός Φρανκ παραξενεύτηκε και μάλλον το πρόσωπό του πήρε πολύ περίεργη έκφραση γιατί τα 2 πλασματάκια μίλησαν με πολύ ψιλή φωνή και του είπαν:

-Δεν κοροϊδεύουμε κάποιον επειδή είναι κοντός ή παχουλός ή διαφορετικός από εμάς…..

-Μπορούμε να παίζουμε και να γελάμε με όλους, ανεξάρτητα από την εξωτερική τους εμφάνιση…..Συμφωνείτε;

Ο μικρός Φρανκ έμεινε με το στόμα ανοιχτό και μετά από λίγο μπόρεσε να αρθρώσει μόνο μία λέξη…

-Συγγνώμη!

Και συνέχισε…..

-Δεν παραξενεύτηκα με την εμφάνισή σας αλλά με την παρουσία σας. Δε σας έχω ξαναδεί στην πολιτεία μας…

-Δε θυμάμαι πως κατάφερα και ξεγλίστρησα από τον κήπο, είπε ο ένας.

-Όταν ήμουν μικρούλης, ζούσα σε μία φάρμα και περνούσαμε όλοι χάρμα!

Ύστερα από λίγο, είχαν περάσει όλοι στη μεγάλη αυλή του κάστρου. Αφού ήπιαν δροσιστική λεμονάδα και δοκίμασαν νοστιμότατα κρουασάν, είχαν αρχίσει να ηρεμούν…Άρχισαν, λοιπόν,  να διηγούνται την ιστορία τους με ηρεμία και κυρίως με λογική στα λόγια τους!!

« Σ’εκείνο το μεγάλο κάστρο, ζούσε ένας φοβερός δράκος που κρατούσε φυλακισμένα πολλά παρόμοια μικρά πλασματάκια σαν κι εμάς. Κάναμε όλες τις δουλειές του κάστρου αλλά δεν του μιλούσαμε ποτέ.Ήταν δύστροπος και συχνά μελαγχολικός. Δεν είχε φίλους και δε χαμογελούσε ποτέ. Η Δόνα Τερηδόνα του είχε χαλάσει όλα τα δόντια….Μάλλον ντρεπόταν….

Κάποτε, ήρθε στο κάστρο, ένας πλανόδιος έμπορος με ένα αστείο όνομα: «Παντζαρόπουλος, Παντζαρίδης». Τον έδιωξε αμέσως χωρίς να τον ακούσει.

Πολύ καιρό μετά, μια νύχτα, είχαμε ακόμα μια απρόσμενη επίσκεψη. Για έναν μυστήριο λόγο, ο δράκος τον άκουσε και ήταν ευχάριστη παρέα. Έτσι, κι εμείς γνωρίσαμε κάποιον πολύ σοφό, που είχε ταξιδέψει στην Ινδία, κι αυτός μας βοήθησε να βρούμε την απάντηση, στη συμπεριφορά του δράκου.»

-Θυγγνώμη, θε ακούω από το θαλόνι και μιλάθ. Θε μένα τα είπεθ, γιατί δε θε άκουγα καλά..

-Αυτός είναι ο σκύλος μου ο Έντι, είπε ο Φρανκ. Μπορείτε να συνεχίσετε, παρακαλώ.

Τα πλασματάκια μιλούσαν αρκετή ώρα και από τα λεγόμενα τους ο Φρανκ κατάλαβε πως έπρεπε να ειδοποιήσει και τους υπόλοιπους της χώρας.

Όλοι μαζί άκουσαν και κατάλαβαν πως ο δράκος δεν ήταν κακός αλλά πονεμένος, πληγωμένος και…..μόνος. Δεν ήξερε πώς να φερθεί στους άλλους για να τους κρατήσει κοντά του και τους φερόταν άσχημα. Η μάγισσα Δόνα Τερηδόνα είχε καταστρέψει πολλούς με τα κόλπα της. Αποφάσισαν όλοι μαζί να τον επισκεφτούν και να δουν τι μπορούν να καταφέρουν.

Το επόμενο πρωί, νωρίς νωρίς δρόμο παίρνουν, δρόμο αφήνουν, ώσπου στο βάθος διακρίνουν έναν λόφο με βιολέτες.

-Φτάνουμε, είπαν τα πλασματάκια…..

-Όλα καλά, δεν πάμε για πόλεμο αλλά για συμφιλίωση……

Πρώτα σταμάτησαν στο κάστρο της Δόνας Τερηδόνας. Της ζήτησαν να έρθει μαζί τους και να τους βοηθήσει. Εκείνη αρνήθηκε και ήταν έξαλλη γιατί πάλι δεν πέτυχε τον στόχο της…..

Λίγο αργότερα, έφτασαν στη λίμνη. Τα παπάκια κολυμπούσα ήρεμα και τα δέντρα τριγύρω ήταν πολύ όμορφα. Μπήκαν στον κήπο και από ένα μεγάλο παράθυρο, είδαν τη μάγισσα να κοιμάται ροχαλίζοντας, σ’ένα κρεβάτι, καμωμένο από ξύλο πειρατικού πλοίου.Δεν την ενόχλησαν και συνέχισαν να ανηφορίζουν τον λόφο. Σύντομα, βρίσκονταν μπροστά στην πόρτα του κάστρου του δράκου.Χτύπησαν τρεις φορές…

Τοκ, τοκ, τοκ!!

Η πόρτα άνοιξε, αργά, αργά….

-Καλησπέρα της αφεντιάς σας, του είπαν.

-Τι θέλετε; βροντοφώναξε!

-Ήρθαμε όλοι μαζί, για να σε γνωρίσουμε και να μιλήσουμε. Δε θέλουμε πόλεμο ούτε να σε βλάψουμε. Θέλουμε να γίνουμε φίλοι!

-Φίλοι; ρώτησε. Κανείς δε θέλει να γίνει φίλος μου, πια…

-Εμείς θέλουμε να είμαστε μια μεγάλη παρέα κι όχι να σε φοβόμαστε. Θέλουμε να βοηθάμε ο ένας τον άλλον στα εύκολα και στα δύσκολα. Στις χαρές μαζί αλλά και στις λύπες….

Κι αν χάσεις το κλειδί σου ή σου κλέψουνε τη ζώνη…..και σου πέσει το βρακί σου……εμείς θα βοηθήσουμε τη λύση για να βρεις, είπε αστειευόμενος ο Αντώνης για να χαλαρώσει τον δράκο!

Ο δράκος μας, λοιπόν, σκέφτηκε πολύ τα λόγια τους και στο τέλος είπε:

-Σύμφωνοι, θέλω να γίνουμε φίλοι! Βαρέθηκα να ζω μόνος και να φοβάμαι και να ντρέπομαι!!

-Έχω μια ιδέα: να χτίσουμε έναν μεγάλο διάδρομο-στοά, που να ενώνει όλα τα κάστρα μας και να μπορεί να επισκέπτεται ό ένας τον άλλον, όποτε θέλει!

-Ζήτω, φώναξαν όλοι και ενώθηκαν με μια μεγάλη αγκαλιά! Το πιο ωραίο απ’ όλα όσα έκαναν όμως, ήταν ότι έλεγαν ό ένας στον άλλον τις σκέψεις και τα μυστικά τους…….

Όπως καταλάβατε, έστρωσαν τραπέζι μεγάλο και έτρωγαν κι έπιναν για μέρες πολλές! Η καστροπολιτεία αντηχούσε από τα γέλια και τις όμορφες φωνές τους!

Πέρασα κι εγώ από κει και με κεράσανε μια σούβλα φακή.

Οι μόνες που έμειναν μόνες και ίσως ζήλευαν λίγο ήταν οι δύο μάγισσες της Πολιτείας αυτής….Λέτε να αρχίσουν σιγά σιγά να αλλάζουν συμπεριφορά κι αυτές;

Ποιος ξέρει;

Ψέματα ή αλήθεια, αυτή ήταν η ιστορία μας!

Ώρα καλή σας!